De
Pedaalridder
clubblad van WTC DE BREYDELZONEN – BRUGGE nr 4 van 2011
Zaterdag 27/08/2011: vertrek naar
Marc Blieck in Spanje (Jo)
Na een slapeloze nacht arriveer ik ’s morgens in het
bloedhete Alicante. Ik mag al onmiddellijk mijn beste Spaans bovenhalen en bij
de autoriteiten van Iberia een klacht gaan neerleggen. Mijn reiskoffer is
helemaal beschadigd uit het vliegtuig gekomen. Gelukkig is mijn fietskoffer
volledig intact. Marc staat mij enthousiast op te wachten. Bij hem thuis wacht
mij een gedekte tafel. Marc heeft een kleine toer van 50 kilometer voorbereid
om de gemonteerde fiets en de vermoeide benen te testen. Onder een loden zon
vertrekken we. Het is onmiddellijk duidelijk dat Marc goed getraind heeft. Hij
rijdt op kop en houdt een stevig tempo aan. Ik weet een beetje van de warmte en
omdat ik de avond ervoor bijna niet heb geslapen heb voel ik mij niet super. Marc
rijdt zo sterk dat ik hem zelfs bergop moet laten gaan. Ik voel mijn hartslag
ferm de lucht in gaan zodat ik noodgedwongen mijn tempo moet milderen. Ik kan
mij niet herinneren dat Marc ooit zo sterk gereden heeft. Zelfs op het vlakke
met een stevige tegenwind rijden we nog 34 kilometer per uur. Eenmaal terug
thuis nemen we een douche, duiken het zwembad in en leg ik mij wat in de zon en
….. val tenslotte in slaap. ’s Avonds gaat we nog uit eten bij de Chinese wok
recht over de deur. Chinezen die Spaans tegen je spreken: het doet toch raar. Terug
thuis kan ik de slaap niet onmiddellijk vatten. Het is veel te warm op de
kamer…..
Zondag 28/08/2011: 2de dag
bij Marc Blieck (Jo)
Na een korte woelige warme nacht voel ik mij toch redelijk
uitgeslapen. Na een lekker ontbijt en twee keer “ontwokken” voel ik mij als herboren. Vandaag is het wat bewolkt en
we moeten absoluut eerst naar de plaatselijke markt om inkopen te doen. De
relatieve koelte (vergeleken toch met gisteren) en de wind doen mij deugd. Wanneer
we na het middagmaal eindelijk op onze fiets zitten voel ik mij als herboren. Gisteren
nog slapjes maar vandaag super. Marc bevestigd zijn conditie en we vlammen naar
de Col de Rebate. Het klimmen gaat
ons beiden goed af. Zij aan zij en grapjes vertellend rijden we de 14
kilometerlange klim met een stijgingspercentage tussen de 6 en 8% omhoog. De
afdaling is redelijk hobbelig en het vergt wat stuurmanskunst om aan hoge
snelheid veilig te dalen. Als ervaren renners nemen we geen van beiden risico’s
niettegenstaande de snelheid tamelijk hoog blijft. Vorig jaar had ik nog in
deze afdaling twee lekke banden en dat telkens in een bocht. Na de volgende
klim rijden we naar de embalsa de Petrera,
de waterput zeg maar van de hele streek. Deze afdaling is meer “vals plat”
en er staat een felle wind maar toch vlammen we hier aan 55 kilometer per uur
naar beneden. Thuis, na 64 kilometer, hebben we een gemiddelde van bijna 28 per
uur. Dat lijkt niet veel maar in deze streek is dat een serieus gemiddelde. ’s Avonds eten we ribbetjes met kazakken en
genieten we in de verte van vuurwerk.
Maandag 29/08/2011: 3de
dag bij Marc Blieck (Jo)
Ik slaap niet goed. De kamer koelt onvoldoende af en ik
lig te woelen bovenop mijn lakens. Pas tegen de morgen val ik in slaap maar dan
staat Marc al op mijn deur te kloppen. We moeten voortmaken want de
koninginnenrit staat vandaag op het programma. Bovendien gaat er nog een oud
renner mee met ons. Hij heeft hier in de streek een B&B geopend voor
wielrenners (zie www.cyclosport.es).
Wanneer ik Danny zie, zo heet deze toffe charel, val ik bijna van mijn stokken
van ’t verschot (enfin, dat is wel wat zwaar uitgedrukt maar ik verschiet toch
even). Hij is bijna een kop groter dan ik en staat mes, maar dan ook messcherp.
Hij bekend dat hij eigenlijk nog wat te zwaar weeg met zijn 65 kilo. Ik slik
even. We rijden naar Hondon de Las Fraies
waar we een col van 10 kilometer te lijf zullen gaan. In de laatste 4 kilometer
van deze col zitten 4 zware lange stukken van 13 en 14%. Ik voel mij redelijk
goed niettegenstaande ik niet goed geslapen heb en dat het momenteel bloedheet
is. De zon brandt op onze huid en het zweet druppelt langs mijn neus wanneer we
aan het voorgeborchte beginnen. Het is onmiddellijk tussen de 8 en 10%. Iedereen
voelt zich super. We houden zelfs even halt om een foto te nemen. Maar dan
begint het. Een flauwe bocht naar rechts verraadt hoe steil het binnen enkele
meters zal worden. Danny schiet als een schicht weg, ik laat mij even achteruit
zakken om Marc zijn commentaar op de helling niet meer te moeten aanhoren en
kraak zuchtend en puffend verder. Dat is hier andere koek! Het is zwoegen,
vloeken, afzien, de pijn verbijten, tempo zoeken en ook oppassen voor het
voorbijrijdend verkeer. Wanneer een vrachtwagen mij voorbijsteekt net voor een
bocht moet ik even remmen en …… sta plots stil. Ik geraak niet meer verder en
moet noodgedwongen afstappen. Ik ga enkele 100 meter te voet, stap terug op en
krijg terug een muur van 13% voor mijn neus. Afzien, afzien, afzien ……. En op
het laatste zware stuk voel ik mijn hartslag plots hevig in de hoogte gaan. Ik
stap terug van de fiets en moet even rusten om mijn hartslag terug te laten
zakken. Op dat moment komt Danny even piepen hoe het met mij gaat. Hij weet mij
te zeggen dat ik op 100 meter van de top ben. Ik slenter te voet naar boven,
strompel over mijn fiets en zet de afdaling in en recupereer in geen tijd.
Vanaf nu gaat het geleidelijk op en neer en wanneer ik mij in een recht stuk,
tegen de wind in op kop zet, rijden we aan 42 per uur naar Aspe. Voor Marc gaat
het nu even te snel. In de laatste 20 kilometer nemen we afscheid van Danny en
wij zoeken een terras want Marc heeft grote dorst. Tussen luidruchtige
Spanjaarden drinken we twee Cola’s en gaan terug op pad. De felle wind staat nu
echt pal op de neus en mijn Cola’s doen mijn maag keren. De laatste 15
kilometer zijn de zwaarste in mijn leven. Thuis neem ik een douche, ga
ontspannen in het zwembad en val uitgeput in slaap op een ligstoel. Totaal uitgeteld
na 115 kilometer! ’s Avonds gaan we eten typisch Spaans bij “Oscars”, een Brits
homokoppel. Mijn zus die toevallig in de streek is en hun vrienden vervoegen
ons. Een fantastische dag wordt afgesloten met een warme regenbui.
Dinsdag 30/08/2011: 4de
dag bij Marc Blieck (Jo)
We doen het vandaag rustig aan. Na een 100 tal meter
vlammen we al aan 35 per uur. Hmm, piano
is iets anders. Maar goed. De benen draaien goed en niettegenstaande de zware
rit van gisteren is de moraal supergoed. Elche is onze eerste halte. De stad,
die voor mij totaal nieuw is, blijkt een aangename leuke stad vol groene parken
en lanen. We freewheelen wat rond in het palmboomrijke park en in de omgeving
van de basiliek om tenslotte de voetriempjes aan te spannen en de terugtocht
aan te vatten. Marc heeft het lumineuze idee om eens bij enkele oude vrienden langs te gaan die
een B&B openhouden. Hij heeft er ooit een paar keer heeft gelogeerd. En wat
blijkt? Herman Frison, de immer goedlachse sportbegeleider van de Lottoploeg heeft
de boel daar afgehuurd! 
Hij
ontvangt ons met open armen. We schuiven aan de tafel bij terwijl zijn
echtgenote ons een drankje inschenkt en zijn euh….meer dan knappe dochter (amai,
amai, amai) spontaan enkele foto’s van ons neemt. Marc noch ikzelf zijn ooit
met Herman in contact gekomen maar het lijkt of we elkaar al jààààààààààààren
kennen. Ik voel mij er onmiddellijk thuis. We zijn zelfs getuige van enkele
Lottogeheimpjes die ik helaas niet kan verder vertellen. Uit eerste hand
vernemen we wie er allemaal naar de nieuwe Lottoploeg gaat en waarom onze Gilbert niet meegaat met meneer
Coecke. Herman vertelt honderduit over de toestand van de hotels in de Ronde
van Frankrijk en alles over de voorbereidingen van de (allereerste) Ronde van China. Enfin, we lachen, we
vertellen, we drinken (water) en het is supergezellig. Helaas moeten wij verder. Herman geeft ons nog
een goede raad: “kalm aan hé jongens en
profiteer van het leven!” We rijden terug zoals we gekomen zijn: vlug. 65
kilometer staat op de teller. ’s Avonds mik ik een vis op een warme plaat en
eet rijkelijk. Een bidon rode wijn staat klaar om mijn glas te vullen. Krekels zingen
om het hards, in de verte wordt vuurwerk afgeschoten en nachtvlinders vliegen
tegen het PC – scherm. Een zwoele avond glijdt voorbij……een mooie dag is
geschiedenis.
Woensdag 31/08/2011: 5de
dag bij Marc Blieck (Jo)
We
rijden vandaag nog eens de col de Rebate
op. Het is de bedoeling dat we deze keer niet via Orihuela terug naar huis keren maar via Pilar de la Horadada. De Rebate
is eigenlijk een colletje die in 4 keer moet worden beklommen. Afwisselend zijn
er leuke afdalingen. We gaan er gemoedelijk en gezwind overheen. De weg naar
Pilar is voor ons beiden nieuw. Ook Marc heeft die 13 kilometerlange weg nog
niet met de fiets afgelegd. Wat mij onmiddellijk opvalt is de zeer mooie 
omgeving en de goede baanwegligging en van die 13
kilometer is het 11 kilometer dalen! Dat gaat dus supergoed. Maar wanneer we
ter bestemming komen blijkt de weg die we verder moeten volgen een zeer drukke
tweevaksbaan. We rijden nog even naar de kust en dan stel ik voor om de weg
terug gewoon in omgekeerde richting te doen. Marc stemt toe. De zon brandt nu
in alle hevigheid en de 11 kilometerlange klim laat zich voelen. We draaien een
strak tempo en onze spieren spannen zich. Het zweet druppelt langs onze neus.
En dan moeten we de col de Rebate
terug op en we weten dat langs deze kant
de beklimmingen steiler maar korter zijn. Maar het gaat goed. Ik blijk nu
volledig aangepast aan het warme klimaat en niettegenstaande de zeer korte
nachtrust voel ik mij zeer goed gerecupereerd. Na 94 kilometer zijn we terug
thuis. We nemen een douche en duiken het zwembad is……..een ferme pizza wordt
ons avondmaal dat doorgespoeld wordt met de lokale wijn.
Donderdag 01/08/2011: 6de
dag bij Marc Blieck (Jo)
Rustdag. Dit betekend dat we wel fietsen maar dit aan een
zeer gezapig tempo. De bedoeling is om nieuwe contreien te ontdekken en zo nu
en dan eens te stoppen om van het landschap of van euh….andere dingen te genieten.
We genieten 56 kilometer lang. Thuis wacht het zwembad en platte rust. ’s
Avonds gaan we naar de dorpskern van Benijófar. De vele typische Spaanse
restaurantjes nodigen uit in een taal vreemd aan het Spaans. Wij kiezen dit
keer een typisch eethuisje uitgebaad door Nederlanders die Belgische frieten
serveren. Helaas een fris pintje is er niet te krijgen. Enkel Heineken schuimt
in ons glas. Wanneer ik dit schrijf is het 21.30 Hr en nog drukkend 28 graden
warm. Het zal weer afzien worden in de slaapkamer….
Vrijdag 02/009/2011: 7de
dag bij Marc Blieck (Jo)
Mijn laatste dag is een feit. Onder een bewolkte hemel en
met een zeer strakke wind rijden we ontspannen naar de kust. Het is de
bedoeling dat we nog even doorrijden naar Torrevieja en daar eens de streek
verkennen. In de verte zien we dreigende onweerswolken samenklitten. Torrevieja
is druk en grijs in tegenstelling tot de serene groene omgeving van het
kuststadje Guardamar, waar we eerst doorrijden. Hier wordt aan natuurbehoud
gedaan. We houden het op een korte rit van 55 kilometer. Terug thuis haal ik
mijn fiets uit elkaar en steek hem in zijn koffer. ‘s avonds nog eens gaan eten
bij Oscar en dan vroeg gaan slapen.
Morgenvroeg stap ik het vliegtuig op en mijmer over de afgelopen week. We
hebben samen 500 kilometer afgelegd. Dat is zo’n 70 per dag. Nog een heel
speciale dank aan Marc om mij gedurende een week te gidsen in zijn streek. Ook
nog een dikke pieper aan zijn vrouw Connie voor de was en de plas.