De Pedaalridder

clubblad van WTC DE BREYDELZONEN – BRUGGE nr 4 van 2012

Woensdag 05/09/2012: aankomst in Torrevieja 76 Km (Jo)

Na een korte vlucht van 2 uur kom ik om 0830 Hr aan in Alicante, Spanje. Het is er al snikheet en Marc, vriend en compagnon voor deze week, staat mij op te wachten. We laden reiskoffer en fiets in de auto. Thuis, in Torrevieja, steek ik mijn fiets ineen terwijl Marc de tafel dekt. Het ontbijt smaakt heerlijk. Even na 10.00 Hr draaien we de straat uit en doen een verkennende rit van de 70 kilometer. Acclimatiseren en het materiaal testen is nu de boodschap. We klimmen naar Torremendo en Rebate. Het blijkt Marc zijn gewone trainingsparcours te zijn en dat merk ik tijdens de afdalingen. Op de slechte wegen daalt Marc als een speer terwijl ik een zekere voorzichtige reserve inbouw. Niettegenstaande het slaaptekort voel ik mij goed. Tijdens de beklimmingen hou ik mij wat in maar op vlakkere stukken, en bij tegenwind tjees ik af en toe eens goed door. Uiteindelijk rijden we 76 kilometer en voor Marc zit er een persoonlijk record in. We halen een gemiddelde van 27.5 kilometer per uur. ’s Avonds bereidt Marc nog een heerlijke spaghetti. Die avond gaan we vroeg slapen.

Donderdag 06/09/2012: Torrevieja – Cabezo de la Plata – Torrevieja 103 Km (Jo)

Een prachtige dag kondigt zich aan. Het 0730 Hr, het is licht bewolkt en een zachte verkoelende bries waait over onze hoofden terwijl we buiten ontbijten. Vandaag rijden we naar Cabezo de la Plata, een col van 3^de categorie. Een 10 kilometerlange col die mij moet liggen. Stijgingspercentage 5% en een uitschieter in de laatste 4 kilometer van 9%. Zoiets moet ik probleemloos aankunnen. Marc is vanaf het begin iets minder in vorm dan gisteren. Hij heeft niet goed geslapen. Wanneer we La Comunidad de Murcia binnenrijden lijkt het alsof we op een andere planeet terecht komen. Er ligt nog meer vuil dan gewoonlijk langs de baan. Het wegdek ligt er zeer slecht bij en er is nog meer armoe troef dan hier, in de Comunidad de Valencia. Het is ondertussen heet geworden net wanneer we beginnen aan de serieuze klim van 10 kilometer. Ze is wat ze is, niet al te “te” lastig maar toch….Tijdens de beklimming krijgen we ook een 4-tal serieuze afdalingen onder de wielen met als gevolg dat we daarna wat steiler omhoog moeten. Enfin, je voelt je benen, je moet trekken op je armen terwijl je je ademhaling probeert te regelen. Kortom, je moet je ritme zoeken in deze eigenaardige klim. Op de top blijven we even genieten van het uitzicht en keren dan op onze stappen terug. Nog verder rijden zou ons te ver doen afwijken. De afdaling is naar mijn gevoel zeer gevaarlijk. Marc had er iets minder last mee, maar ja, hij ken de afdaling als zijn broekzak. Het is niet alleen gevaarlijk vanwege het smalle slechte wegdek maar ook door de vele scherpe bochten. Auto’s worden dan ook geregeld, via borden, attent gemaakt voor de fietsers. Op de baan van Montesinos naar het meer van Torremento trek ik nog eens alle registers open, al is dat laatste toch met reserve. Marc is al jaren gewoon dat ik daar eens volle sjette geef en kruipt zonder zich verder te moeien beleeft in mijn wiel. We rijden tegen 35 per uur en met kopwind naar het meer. Wanneer we bijna thuis zijn rijden we nog een ommetje via Algorfa. Daar ligt nog een klim van 3^de categorie. Deze kuitenbijter is gelukkig voor Marc, die het nu wel erg lastig heeft, slechts een kleine 4 kilometer lang. En om de dag helemaal rond te maken rijden we nog eens langs bij vrienden van Marc en vrienden van mij die in de buurt in vakantie zijn. We hebben 103 kilometer gefietst met een gemiddelde van 25 per uur. Marc breekt zijn tweede record. ’s Avonds gooien we wat gamba”s op de plancha, drinken wat rode vitamines en sluiten een meer dan geslaagde dag af. Morgen rijden we richting La Romana.

Vrijdag 07/09/2012: Torrevieja – Aspe – La Romana – Torrevieja 127.5 Km (Jo)

De zon komt er niet door maar het is toch zwoel. Wanneer we bijna Elche binnenrijden zien we in de berm een portefeuille liggen. We stoppen en merken dat alle documenten er nog inzitten. Het geld is uiteraard gaan vliegen. We doen een ommetje via het politiebureau en geven alles af aan een sympathieke politieagent. Vanaf nu begint een 30 kilometer lange klim. Het begint flauwtjes met 3% in Elche maar in de laatste 15 kilometer naar Aspe en La Romana schommelt het tussen de 6 à 8% met korte uitschieters van 14%. Wanneer we La Romana binnenrijden houden we even halt om onze drinkbussen bij te vullen met fris water en we profiteren we ervan om onze maag met suikers te vullen. Wanneer we eindelijk kunnen dalen is het opletten geblazen. We duiken naar beneden en het vergt wat stuurmanskunst om de bochtenrijke afdaling tot een goed einde te brengen. Marc daalt voortreffelijk gezien zijn terreinkennis. Ik doe het iets behoedzamer. Maar wanneer een bordje voor mijn neus “curva peligrosa – maxima velocidad 20” waarneem kijk ik even op mijn snelheidsmeter die 60 kilometer per uur aangeeft. Bruusk remmen geeft geen zin en hoe ik het gedaan heb weet ik niet, maar als een volleerd Grand Prix formulle 1 motorrijder leg ik mij plat in de haarscherpe bocht. Vanaf dan is het vervolg redelijk vlak. We halen een gemiddelde van 24.9 en dat voor een parcours van 127.5 lang. Van Marc moet ik melden dat, niettegenstaande de zon er niet goed doorkwam, het toch 37° warm was en dat we vandaag 1198 hoogtemeters hebben overschreden. We zijn goed bezig. ’s Avonds rijden we nog even naar Elche om iets te eten. We lopen er een bekende Spaanse tegen het lijf.

Zaterdag 08/09/2012: Torrevieja – San Juan de la Vega – Cresta del Gallo – Torrevieja 104 Km (Jo)

Vandaag zou het de koninginnenrit moeten worden. Voor Marc is deze streek ook helemaal nieuw. Ons doel is de Alto de Cresta del Gallo, een col van 2^de categorie, te beklimmen. Zie ook uit de Vuelta 2009 http://www.youtube.com/watch?v=3ZtTnOMYB2E

De zon brandt van ’s morgens al goed op onze lijven. Het wordt beslist een zware dag. Marc is niet super, hij heeft nog zware benen van gisteren en ik heb niet zo goed geslapen. Dat belooft! Toch draaien we goed door. We rijden door een prachtig landschap richting Murcia. Een eenzame spoorweg meandert doorheen de desolate dorre en kurkdroge omgeving. Onze fantasie slaat op hol. Hier worden we straks door sergeant Garcia tegengehouden en Zorro komt ons uit de nood helpen. De wind doet stof opwaaien. Een eenzame hond staat ons wezenloos in het midden van de straat aan te staren. Er is geen mens in de wijde omgeving te bespeuren. Er is geen verkeer maar toch ligt het wegdek vol platgereden konijnen, eekhoorns en kleine uilen. Wij proberen ons niks van dit mysterie aan te trekken. Wanneer we uit San Juan de la Vega rijden (waar is Zorro?), richting het voorgeborchte van de stad Murcia, komen we eindelijk in de bewoonde wereld. Nog een aantal kilometer en we kunnen onze “2^de categorie” beklimmen. En dan is het zo ver. Na een kruispunt geeft de GPS een koerswijziging aan en….staan we voor een

muur van 17%. Gelukkig is het na 1 kilometer wat vlakker. De GPS van Marc geeft 9% aan. Maar vlug schommelt het terug tussen de 12 en 15% en net ietske meer. Jawadde, en ik die dacht dat La Redoute lastig was! De laatste 3.5 kilometer is aan een constante van rond de 13% met haarspeldbochten. Het is harken en puffen op het zeer slechte wegdek. Er zijn diepe putten, er liggen stenen, kwistig rondgestrooide kiezel, dikke keien en wat weet ik nog allemaal. We rijden niet naar boven, we laveren naar boven! De droge lucht brandt in mijn keel, het zweet druipt van mij af, mijn benen verzuren en mijn armen verkrampen. Marc doet het uitstekend met zijn “39 – 27” terwijl ik mijn “34 – 25” probeer rond te draaien. Tussen de bomen, in de schaduw, meldt Marc dat zijn fietscomputer 39° aangeeft. Ik probeer deze info te negeren en concentreer mij op mijn ademhaling. Wanneer een groepje van een 5-tal Spanjaarden ons plots, weliswaar traag voorbij steekt gaat het even slecht met mij. Wat zeg ik? Het gaat zeer slecht met mij! Maar wanneer blijkt dat die groep slechts de helft van de beklimming doet (daar waar de Vuelta rechtsaf draait) krijg ik opnieuw moed. We halen het uiteindelijk en later, wanneer we thuis zijn, blijkt via Marc zijn computer / GPS (zie www.strava.com ) dat hij de 9^de tijd heeft neergezet op de klim. “Chapeau!” Boven op de top, na 5.5 kilometer, bekomen we even. De afdaling is nog een zwaardere opdracht dat de klim. Onze handen doen pijn van ons stuur vast te houden en constant te remmen. We dalen aan het tempo dat we stegen. Beneden zijn we volledig verkrampt aan onze handen en armen. Daarna is het nog meer dan 50 kilometer terug naar huis. Omdat Marc nog steeds stramme benen heeft doe ik het kopwerk. Er staat een ferme tegenwind. Toch halen we soms nog 35 per uur maar de vele kleine beklimmingen worden toch lastiger en precies langer. Wanneer we eindelijk na 104 kilometer thuis komen voelen we ons als twee kleine kinderen: doodgelukkig en supertevreden. Marc feliciteert mij, ik feliciteer Marc. We hebben iets meer dan 900 hoogtemeters overschreden. Na de douche kijken we naar de Vuelta terwijl we vechten om wakker te blijven……

Zondag 09/09/2012: rustdag 80 Km (Jo)

Marc heeft nog steeds nog steeds pijnlijke benen. Zijn spieren zijn totaal verzuurd en hij heeft nood aan een dagje rust. Na 4 zware dagen kan ik dat ook wel appreciëren. In tegenstelling tot mijn fietsvriend blijf ik niet thuis maar ga een beetje losrijden langs de kust. Soepel en ontspannen rijd ik naar het centrum van Torrevieja.

Veel is daar niet te beleven maar ik kan ongezien via een VIP-ingang in een exclusief deel van de jachthaven glippen. Ik geniet van de dure bootjes en prachtige tweemasters. Enkele jongelingen duwen jetski’s ter grote van een kleine speedboot in zee. Iemand in bikini en op hoge hakken houdt een sneeuwwit keffertje op de arm. Hier lijkt de crisis iets waarover men terloops iets in de krant

leest. Maar wanneer ik langs de extravagante loungebars passeer word ik door het mooi uitgedoste personeel meewarig nagestaard. Tijd om mij hier uit de voeten te maken. Ik rijd dan maar verder naar de “torre vieja”, een oude toren die hier in de 14^de eeuw werd neergepoot door de Moren. De toren zelf is een stront hoog maar blijkt toch goed zichtbaar vanuit zee. De zandsculpturen in Zeebrugge zijn groter. Ondertussen staat er al 30 kilometer op mijn teller en ik besluit om terug te keren. Maar dat gaat niet zo maar! Om uit het centrum terug naar huis te geraken moet je goed Spaans spreken. Het is hier overal eenrichtingsverkeer die je in allerlei richting verplicht, behalve in de goede. Ik vraag de weg aan 5 verschillende Spanjaarden (en die moet je goed weten te zoeken want hier lopen vooral zwaar getatoeëerde Engelse medemensen rond) en krijg 5 verschillende richtingen aangewezen. Het koppeltje die ik het laatst consulteer zetten mij eindelijk op goede weg. En omdat het nu met rugwind is rijd ik niet op het krakkemikkige fietspad maar op de grote weg. Met 45 per uur vlam ik huiswaarts en wanneer ik een bordje “Benijófar zie merk ik dat ik 7 kilometer te ver ben gereden. Ik vloek even en draai terug. Thuis staat er 80 kilometer op de teller. Het was een mooie rustdag.

Maandag 10/09/2012: Torrevieja – Creviente – Hondón de las Nieves – Torrevieja 111 Km (Jo)

Deze morgen is het opnieuw bewolkt. Marc, die anders graag met temperaturen gooit, zwijgt. Indien de thermometer geen 30° aangeeft preekt Marc niet meer van “een zekere temperatuur” maar van een koudegolf. Zijn benen voelen nog steeds zwaar aan. De spieren staan pijnlijk stram. De bobijn raakt bij hem stilaan op.

Ik vermoed dat hij blij zal zijn wanneer ik, el Verdugo, overmorgen huiswaarts zal keren. Het is de bedoeling dat we vandaag nog enkele pittige klimmetjes doen maar daarvoor moeten we eerst naar Crevillente, zo’n goeie 35 kilometer van onze thuisbasis. Daar begint de eerste klim van 4 kilometer van rond de 8%. Twee jaar geleden stonden we er op de top te kijken naar de Vuelta die er passeerde. Via Aspe rijden we met hier en daar wat kuitenbijters tussendoor naar Hondón de las Nieves en Hondón de las Frailes. Daar wacht ons opnieuw een zware beklimming en een gevaarlijke afdaling van 13%. Op het vlakke, het is te zeggen het gaat flauwtjes naar beneden, pers ik er terug enkele kilometers aan 45 per uur uit. Marc volgt maar moet meer en meer op de tanden bijten. Hij heeft het nu helemaal gehad. De laatste kilometers zijn op het gemak al probeer ik er af en toe toch nog wat tempo in te krijgen. We hebben vandaag 111.5 kilometer gereden met een gemiddelde van 24.9 per uur en we hebben 880 hoogtemeters overschreden. Thuis ploffen we ons neer, trekken een blik bier open, grabbelen in de zak met chips en kijken naar elkaar: we hebben dat weer goed gedaan! ’s Avonds belonen we onszelf en gaan uit eten.

Dinsdag 11/09/2012: Torrevieja – Terremendo – Rebate – Algorfa – Torreviejo 71.5 km (Jo)

De allerlaatste trainingsdag is aangebroken. Marc voelt zich nog steeds slapjes. Ik voel mij super. Vandaag klimmen we eerst naar het waterreservoir van Pedrera om vandaar uit nog eens 14 kilometer te klimmen naar de Col De Rebate. Deze klim, nu via Terremendo, heeft zelfs Marc nog niet gedaan. We weten dus niet echt wat ons te wachten staat. Wanneer ik een beetje meer power wil steken kan Marc er niet om lachen. De jus is volledig uit de benen en ik moet steeds meer achterom kijken waar hij blijft. De klim begint aan 4% en ik blijf de hele tijd op mijn buitenblad draaien. Op het einde, net voor de Rebate is het stijgingspercentage al 9%. Voor de eerste keer in die week dat ik hier ben zien we hele groepen renners. Als we vandaag geen 100 renners tegengekomen hebben, dan weet ik het niet. Vol speed draai ik de Col de Rebate op en laat Marc weer achter. Eerst moeten we op het slechte wegdek wat dalen maar dan is het 4 kilometer klimmen tussen de 7 en 10%. Op de steilste stukken schakel ik slechts 3 keer op mijn binnenblad. Ik voel mijn benen niet, ik voel mij super, ik voel mij on-ge-loof-lijk sterk! “Yahieee” Boven wacht ik op Marc en we duiken we samen naar beneden. Er staat ondertussen een strakke hete wind. Op het vlakke leef ik mij nog eens uit. Marc kan volgen tot net iets boven de 40 per uur maar na enkele kilometers blokkeert hij volledig. Om mij te plezieren rijden we nog eens naar Algorfa waar we nog eens kunnen genieten van een klimmetje van 4 kilometer. Marc zegt “saluut” en laat mij gaan. Thuis hebben we 71.5 kilometer gereden met een gemiddelde van 26.9. Marc heeft weer enkele records gebroken. De ene is een betere tijd bij een beklimming en de andere is 71.5 kilometer achtervolgen. We hebben 677 hoogtemeters overwonnen. Ik ben vooral zeer tevreden dat ik deze week zeer goed gefietst heb en dat mijn klimprogressie, al zeg ik het zelf, ongelooflijk spectaculair is. Marc heeft zware maar zeer mooie routes uitgestippeld. In totaal hebben we 5472 hoogtemeters en 603 kilometer overwonnen. Het is een supergeslaagde week geweest. We hebben afgezien, we hebben gezweet als ossen, we hebben genoten van de omgeving, we hebben gelachen, we hebben de bierblikken als beloning tegen elkaar geklonken en we zijn beiden zo’n 2 à 3 kilo afgevallen. Dank u wel Spaanse fietsvriend voor deze zeer mooie week!